بی‌حسی موضعی (به انگلیسی: Local anesthesia) به روش‌هایی گفته می‌شود که حس را در بخش‌های خاصی از بدن از بین می‌برد.[۱] هدف از این کار ایجاد بی دردی موضعی است یعنی از بین بردن حس درد اگرچه دیگر حس‌های محیطی هم ممکن است تحت تأثیر قرار گیرند. این روش‌ها درد و استرس جراحی (مانند دندانپزشکی) را کاهش داده و در بسیاری از شرایط مانند سزارین نسبت به بیهوشی عمومی امن تر بوده و برتری دارد. همچنین بی‌حسی موضعی برای کاهش درد غیرجراحی و برای اینکه تشخیص علت دردهای مزمن آسان‌تر شود کاربرد دارد.[۲] گاهی متخصص بیهوشی دو روش بیهوشی عمومی و بی‌حسی موضعی را با هم به کار می‌برد.
اصطلاحات زیر گاهی به جای یکدیگر استفاده می‌شوند:
بی‌حسی موضعی: که هدف آن ایجاد بی‌حسی در ناحیه کوچکی از بدن مانند دندانها یا قسمتی از پوست می‌باشد.[۳]
بی‌حسی منطقه‌ای: که هدف آن ایجاد بی‌حسی در یک ناحیه بزرگتر مانند پا یا دست‌ها می‌باشد.[۳]
تاریخچه
کوکائین اولین بی‌حس‌کننده موضعی طبیعی است. بیشتر داروهای بی‌حس‌کننده موضعی دیگر از ترکیبات شیمیایی صنعتی ساخته شده‌اند. کوکائین در سال ۱۸۰۰ میلادی وارد اروپا گردید و زیگموند فروید عصب شناس و روانکاو اتریشی از آن در درمان بیماران خود استفاده کرد. این دارو در سال ۱۸۸۰ در چشم‌پزشکی به کار رفت و کاربرد آن در دندانپزشکی توسط Hall متداول گردید. Halsted برای اولین بار در سال ۱۸۸۵ از کوکائین برای فلج موقتی عصب به عنوان بی‌حسی موضعی استفاده کرد. پروکائین و لیدوکائین از ترکیبات صناعی آن است که از سال ۱۹۴۰ تاکنون استفاده می‌شوند.[۴]
موارد استفاده
اطلاعات بیشتر: بی‌حس‌کننده موضعی
بی‌حسی موضعی کاربرد وسیعی در پزشکی و دندانپزشکی دارد. در جراحی‌های اندام‌های حرکتی، جراحی‌های چشم، زایمان، نمونه برداری بافتی و بی‌حسی‌های نخاعی و برای تسکین دردهای غیرقابل کنترل با داروهای دیگر استفاده می‌شود.[۲]
داروهای بی‌حس‌کننده موضعی، به صورت برگشت‌پذیر باعث ایجاد بی‌حسی و از بین رفتن درد در یک ناحیه می‌شوند.[۵] زمانی که این داروها در مسیر عصب تزریق می‌شوند (مانند بلاک عصبی) می‌توانند اثراتی مانند بی‌دردی یا فلج عضلانی ایجاد کنند.
ادامه مطلب لینک زیر:
- ۹۸/۰۹/۰۵